I ein olympisk svømmearena er folk jamnt over høgare enn elles, men i Tokyo Aquatics Centre ruvar ein mann over all andre – trass i at hans 193 centimeter er det minst ekstraordinære med ham.
Han er mannen alle snur seg etter. Sjølv garva pressefolk reiser seg andektig når han går forbi. Både frivillige, utøvarar og trenarar peikar og kviskrar når dei ser han.
Det er ikkje Caeleb Dressel vi snakkar om, trass i at 24-åringen blei disse leikanes svømmekonge med fem gull, tre av dei individuelle – inkludert den mest prestisjetunge av alle øvingar: 100 meter fri.
Dressel er berre 191 centimeter høg, men det er ikkje derfor mannen med ein verdensrekord og to olympiske rekordar havnar i skuggen i mesterskapet som blei avslutta søndag.
Det er heller ikkje fordi, som det kanskje burde være, at australske Emma McKeon tok fleire medaljer: Totalt sju i talet. Flest av alle – og tangering av historias største medaljefangst av ei kvinne i eit OL uansett grein.
For heller ikkje ho når opp mot det spøkelset som framleis flyt i olympiske basseng – om ikkje fysisk, så i anden. Det er første OL utan han sidan 90-talet, men det er definitivt ikkje utan han.
Michael Phelps.
I dette OL var han der som ekspertkommentator for amerikanske NBC. Det er vanskelig å tenke seg ein ekspert med større pondus før eit einaste ord er ytra. Med 24 gullmedaljer er det ingen foran, ingen ved sidan i klorvatn. Det er det ingen som stiller spørsmål ved.
Ettermælet er ubestridt, men det har og skapt eit folketroll med to hovud.
Phelps’ dominans har forringa verdien til enkeltmedaljar i svømming. Eg har til og med høyrd dei som motseier hans plass blant dei største olympiarane fordi «det er så lett å vinne medaljar i svømming».
Dei om det, men det er heva over einkvar tvil at skal du, utover svømmemenigheita, bli regna som ein av dei største, så må du ha evnen til å svømme fleire distansar, ulike stilartar og helst vere ein del av eit stafettlag som kan hanke inn nokre gull også.
Spesialistar kan aldri nå opp. Fordi Phelps.
Dei som først er så allsidige og gode slepp heller ikkje unna samanlikningane. «Den nye Phelps», «den kvinnelige Phelps». Ikkje berre er det i Dressel og McKeons feil direkte misvisande med tanke på distanserepertoar – det er også tilnærma umogleg å leve opp til.
Dressel møtar spørsmåla med eit skuldertrekk og taklar det heilt sikkert fint. Men han er så god og spesiell at han i eigen rett kunne vore eit eige fenomen blant folk flest.
Det er han ikkje. Fordi Phelps.