Det er så vidt ein kan skimte eit smil. Bak munnbind, visir og heildekkande drakter helsar dei oss god morgon kvar dag.
Norske utøvarar har døypt dei «minions», «astronauter» og «månemenn», og når ein først landa i Beijing er det ikkje fritt for at det var smått skremmande. På flyplassen aula det av desse kvitkledde som det går 13 av på dusinet. Dei er umulige å skilje, men har alle ei eller anna oppgåve. Hadde det skjedd i februar 2020, hadde ein neppe skjønt nokonting.
Det fins ikkje noko ondsinna med dei. I alle fall ikkje på overflata, eller blant dei eg har møtte. Nokre helsar «Ni Hao», andre prøvar seg på engelske fraser. Likevel gjer nokre av desse at eg brekker meg kvar OL-morgon.
OL i Beijing, som i realiteten er OL i Beijing, Zhangjiakou og Yanqing, er ei veke gamal.
Som vanlig under store operasjonar som dette er det fleire ting å frustrere seg over. Som eit treigt transportsystem, utan alle dei nødvendige stoppa. Som at tilgangen til intervjusonen i starten var sterkt avgrensa, og det blei ein kamp for å i det heile tatt få tilgang til å gjere jobben sin som journalist.
Meir enn noko anna er det imidlertid koronaleikane og -alvoret som pregar dagane. I enda større grad enn sommer-OL i Tokyo, sjølv om det der også var sine utfordringar.
Den største covid-frykten har heldigvis gitt seg. No er det vanskelig å sjå for seg at ein skal risikere å bli smitta og havne i isolasjon, som det norske gullhåpet Jarl Magnus Riiber, andre utenlandske utøvarar og journalistar med fleire har gjort. Det var noko i alle fall eg var genuint bekymra for før avreise, meir enn sjukdomen i seg sjølv.
Er ein første inne i denne bobla kjennes det trygt, om enn med eit uvant levesett. Risikoen for å bli smitta kjendes større i dagane og vekene før avreise og eventuelt på flyet, der ein satt like tett på andre som under ei normal flygning – eller under den fire timar lange busstransporten frå flyplassen til hotellet i dårlig ventilerte bussar.
Det stinkar klor i alle rom og gangar på hotellet. Alle overflater sprayast av desse kvitkledde med eit stoff som i alle fall luktar klor. Munnbind er påkrevd overalt, med unntak av ditt eige rom og akkurat når du eter. Inne som ute. Alle bord har skiller med pleksiglas og ein blir minna på å halde avstand i så stor grad som mulig.
Likevel. Kvar einaste morgon må vi gå innom dei to månemenna i resepsjonen. Dei scannar akkrediteringa og qr-koden på eit reagensrør og ber meg gape. Deretter kjem pinnen langt ned i halsen. Meir enn ein gong har eg trudd at frokosten eller gårsdagens middag skulle kome opp. Det har gått bra, men ubehagelig er det.
Resultata får vi ikkje, men dersom det er positivt utfall, med negativt fortegn, ville vi fått vite det fort.
Denne testen må alle som er inne i OL-bobla ta. Kvar dag. Når det i tillegg er det ikkje lov å reise ut av OL-bobla og for eksempel ta seg ein gåtur – ikkje i nokon av dei tre OL-byane – betyr det at risikoen for å møte nokon som ikkje er i dette testregimet er tilnærma null. Og når ein no går inn i dag tolv på kinesisk jord er inkubasjonstida for smitte over for langt dei fleste. Då kan skuldrene senke seg, for no føles det som om det skal gå bra. Bank i det klorinerte og desinfiserte bordet.
Men ein pinne ned i halsen blir eg nok aldri komfortabel med.