Søndag formiddag, Sea Forest Waterway:
Fire store, sterke menn tar seg gjennom pressesonen. Dei gir kvarandre små, diskré, men oppmuntrande berøringar på rygg og skuldre mens dei andre snakkar. Stille meldingar som seier: «Vi er her for deg». Dei som ikkje har på seg solbrillene har rødsprengde auge. Etterkvart som spørsmåla kjem klarar dei ikkje halde tilbake: Setningar kvelast, før tårene byrjar å trille nedover kinna.
Måndag formiddag, Odaiba Marine Park:
Ein litt lavare, men like sterk mann kjem springande inn på eit blått teppe på Odaiba Beach. I gjennomsiktig, gjennomvåt drakt ser han seg tilbake, tar seg til hovudet, smiler. 100 meter lenger framme når han målbandet og løftar det over hovudet, før han knekker saman. Utmatta kastar han opp berre nokre meter over målstreken, før han trillast vekk i rullestol. Spyet tørkast opp, men smilet går ikkje å vaske vekk.
Dette er ikkje olympiske leikar. Dette er olympisk alvor.
Mens favoritten Kristian Blummenfelt vedgjekk at det var ein lettelse å ta gull, la ikkje dobbeltfiraren i roing skjul på at det var botnlaus skuffelse. Den umiddelbare sorga verka faktisk større enn den umiddelbare gleden, men det forteller også noko om alvoret.
Sjølv om Olaf Tufte er på ein heilt anna plass i karriera enn dei 20 år yngre makkerane Erik Solbakken, Martin Helseth og Oscar Helvig såg det like vondt ut for dei alle. Mens det for serievinnaren Tufte var det siste prosjektet som mislukkast, var det for dei tre andre ein første smak på kva desse leikane er: Ingen leik.
«Eg har prøvd så godt eg kan å førebu dei. OL er ikkje verdenscup. Det er noko heilt anna», sa Tufte etterpå.
Alt som har betydd noko for desse fire har vore å prestere i dette OL. Kvar for seg antageleg nesten heile livet, saman dei siste tre åra. Kjensla av å svikte lagkameratar, støtteapparat og ikkje minst seg sjølv, kan slå sjølv dei sterkaste i bakken. Blant roarane følte alle det var dei som hadde skulda, ikkje lagkameratane.
Uansett nivå: Det gjer vondt å innsjå at det du har brukt all tid og energi på ikkje lukkast.
Eg har følt på noko av det same. Min olympiske svømmedraum tok óg slutt i Tokyo, men på eit heilt anna vis. Det var på eit mislukka verdscupstemne her at eg mista trua på at eg skulle ha det i meg å kvalifisere meg til «leikane» i London i 2012.
Lista flyttast heile tida for dei som blir våre beste menn og kvinner. For kvar gong ein når eit nytt nivå, så vil ein til det neste. Eg gjekk som andre gradene frå lokale til regionale, nasjonale og etter kvart internasjonale konkurransar. For meg var målet på tidspunktet berre å NÅ OL. Eg var aldri spesielt nær. For dei som har nådd mykje lenger enn eg gjorde, og faktisk kome dit, er målet å prestere. Å sette rekordar, å ta seg vidare, kome til finale, ta medalje, ta gull. Alt anna er nedtur, sjølv for dei som prøvar å hevde det ikkje er det.
Det kviler ei forbanning over disse utøverne. Ingenting er godt nok.
For sjølv om Kristian Blummenfelt så klart er glad over gullet, ser han allereie vidare. Mot IronMan, rekordar og nye medaljar. OL-gullet vil være eit kjært minne, men om han ein gong mislukkast kan det være han som står igjen med tårevåte auge.
